بکاء العیون و جمود العین...

 

یا هو...

 

 

گریه، ترجمان دل است. گاهی از سر شوق است و گاه از سر اندوه بسیار...

احساسی ناب و خالصانه که تبلور آن، حکایت از درون است. این شعر لطیف نشان از رقّت قلب دارد.

حضرت مولا (علیه السلام) فرمودند:

بُکاءُ العُیونِ و خَشْیَةُ القلوبِ مِن رَحْمَةِ اللّه تعالى ذِکرُهُ.⁽¹⁾

گریه ی چشمها و ترس دلها نشانه رحمت خداى بلندنام است.

امام صادق علیه السلام از پدرانش از رسول خدا (صلى الله علیه و آله) روایت میفرماید:

مِنْ عَلاماتِ الشِّقاءِ جُمُودُ الْعَیْنِ، وَ قَسْوَةُ الْقَلْبِ، وَ شِدَّةُ الْحِرْصِ فى طَلَبِ الرِّزْقِ، وَالْاصْرارُ عَلَى الذَّنْبِ. ⁽²⁾

چهار چیز از نشانه‏ هاى بدبختى است: خشکى چشم، سنگدلى، شدّت حرص در طلب رزق و پافشارى بر گناه.

الها!

بکاء العیون را نصیبمان گردان و دورمان بدار از جمود العین...

 

از فضیلت اشک بر حسین کم نشنیده ایم. از معجزه ی قطره ای که می خشکاند دریایی از معصیت را...

که همانا کشتی نجاتش بر روی همین قطرات حرکت می کند!

اشک بر کسی که خود ایشان فرمودند:

أنَا قَتیلُ الْعَبَرَةِ، لایَذْکُرُنى مُؤْمِنٌ إلاّ اِسْتَعْبَرَ.⁽³⁾

من کشته گریه ها و اشک ها هستم، هیچ مؤمنى مرا یاد نمى کند مگر آن که عبرت گرفته و اشک هایش جارى خواهد شد.

و در فضیلت اشک بر حسین همین بس که حضرت مادر (سلام الله علیها) فرمودند:

هرگاه گریه کنندگان بر حسینم داخل بهشت شوند، من هم داخل بهشت میشوم.⁽⁴⁾

در روایات "أرض" مصداق زمین وجود است. و باز بسیار شنیده ایم:

کُلُّ یَوْمٍ عَاشُورَا و کُلُّ أَرْضٍ کَرْبَلاء...

هر روز آزموده می شویم و لشکر عقل مدام در جنگ و جدال است با لشکر جهل. و بقول سیّد شهیدان اهل قلم، صحرای بلا به وسعت همه ی تاریخ است.

هرگاه به یاد غربت آل الله افتادی و دلت شکست و بغض گلویت را فشرد، آسمان دلت را مولا علی (علیه السلام) که «مُنَزِّل المطر و مُسمع الرّعد و البرق» هستند فرمانروایی میکند!

و حضرت باران، سیدالشهدا (علیه السلام) که همانا «عبرة المؤمن» اند بر أرض وجودت شروع می کنند به باریدن...

آن هنگام است که جوانه میزند بذرهایی که آماده ی شکوفایی اند!

اما این زمین باغبان میخواهد، باغبانی دلسوز چون مادر!

که هَرَس کند شاخ و برگ وجودت را... وجین کند علفهای هرزه را...

ایام عزای مادر شیعه نزدیک است و در این ایام، بطن ِ مادر بیش از ایام دیگر، بالفعل میکند نطفه های بالقوه ی وجودمان را!

زمین دلت را بسپار به بانوی آب و آئینه...

 

 

--------------------------

1- مکارم الأخلاق،ج 2، ص 96، ج 10، منتخب میزان الحکمة، ص78.

2- بحار الأنوار، ج 70، ص 52، ج 11، منتخب میزان الحکمة، ص 78.

3- الأمالى شیخ صدوق: ص 118، بحارالأنوار: ج 44، ص 284، ح 19.

4- اشک حسینى سرمایه شیعه به نقل از البکا ص ۸۶.