حُسن ِ حَسن

 

یا هو...

 

اهل بیت(سلام الله علیهم اجمعین) متخلّق اند به تمامی اسماء الهی، اما هر کدام از ائمه ی همام جنبه ای از زیباییهای دریای اسماء الحسنی را قویتر ظهور داده اند. یکی جود و سخا را، یکی رأفت و عطوفت را٬ دیگری هدایت را...

و حَسن، کرامت و حُسن الهی را زیبا ظهور داد!

حتما میدانید حُسن خلق، خندیدن و بشاشت در چهره و مهربان بودن با مردم نیست. بلکه مجموعه ای است از کمالات، مجموعه ایست از فضائل اخلاقی.

خَلق، شکل ظاهری ماست که او آفریده است و ما خود در ساخت آن نقشی نداشته ایم و خُلق٬ مجموعه اوصاف، افکار و اعمال ماست که همان شکل باطنی ابدی ماست که خود مسئول ساختن آنیم!

متأسفانه غافلیم از ریشه ی سوء خُلق و فقط هرس میکنیم شاخه ها را. دو روز مهربان میشویم و صبور... دو روز بخشنده می شویم و غفور... دو روز حلیم می شویم و غافل از این دو روزها و چند روزها. آش همان آش است و کاسه همان کاسه!

شاخ و برگ زدن منیّت ها و انیّت و انانیّت ها تا به کی؟ باید از ریشه کند این درخت زقّوم را! برای کندن ریشه ی سوء خُلق، انقلابی درونی لازم است و حماسه ی عشق!

از طرفی ما کجا و از بین بردن ام الخبائث کجا؟! اینجاست که باید دست به دامان کریمانه ای شد.

یا حسن!

حُسن خلق را از تو طلب میکنیم که مجموعه ای از کمالات است. که تو کریمی و هر که در خانه ات بکوبد٬ دست خالی برنمی گردانی!

 

امام حسن(علیه ‏السلام) فرمودند:

إنَّ أَحسَنَ الحَسَنِ الخُلُقُ الحَسَنِ.

نیکوترین نیکو، خُلق نیکو است.