مرا ببر به حرم، تا نرفته ام از دست / علاج واقعـه پیش از وقوع باید کـرد

 

یا هو...

 

از همان ظهری که درب شیشه ای مؤسسه باز شد و کارت زدم، تا عبور از جلوی اتاق کارت که مثل همیشه ژستی تکراری بخود گرفته بودی و گوشی بدست، هدف نگاهت نامعلوم بود و مشغول راه انداختن کار خلق الله بودی... از همان ساعتی که آمدی و سرکی در کلاسم کشیدی و مثل همیشه لبخندی نثارم کردی و توی نگاهت یه عالمه دلتنگی یار بود و یه عالمه اضطراب و یه عالمه حرف ناگفته... از همان لحظه که توی دفتر، دیگر این دل بیچاره طاقت نیاورد و بی خیال همه ی نگاههای پرسشگر یکهو خودش را آنچنان توی بغلت جا کرد و سر روی شانه هایت گذاشت که انگار هیچکس را یارای جدا کردن ما از هم نبود و من هی اشک میریختم و تو هی مثل همیشه قربان صدقه ام میرفتی و آرام توی گوشم نجوا میکردی... از همان خلوت دو نفره مان و همان غروب و نماز شانه به شانه مان... از همان بعد از نماز که رو به عکس شش گوشه نشسته بودیم و چشمهایم را به چشمانت گره زده بودم و دستانم را به دستانت و مدام یادآوری میکردم که فلان چیز یادت نرود و مراقب دوست من باشی و از این حرفها... از توی تاکسی تا سر کوچه مان که پیاده ام کردی و باز مثل همیشه خیالت راحت شد از رسیدنم به خانه... از همان پنجشنبه شبی که آمدی و هی زبان میریختی... از همان خواب نه رویای شیرین تا به حالایی که یک روز و یک شب است که بی خبرم از حالت، مدام توی دلم زمزمه میکنم که: بی انصاف! تو که تک خور نبودی؟!

 

 

رفت. نه بردنش! دل من را هم برد...

میگفت: میشه دعا کنی پاهای من هم توی مسیر پیاده ی نجف تا کربلا تاوله بزنه؟!

 

 

نکند سهم من از ضریح جدیدت فقط خواب است و رویا؟...

 

-------------------------

+ دلم تکرار میخواهد!

تکرار بعضی روزها...