دلتنگیهای مشترک

 

یا هو...

 

میدانی ماهکم؟!

دل من هم بهانه میگیرد. انگار فقط یک چیز آرامش میکند! تنفس در بهشت...

اینکه دست دلم را بگیرم و ببرمش گوشه ای از صحن انقلاب... یک لیوان آب از سقاخانه در گلوی خشکیده اش بریزم تا جان تازه بگیرد... بعد بنشینم همان گوشه ی همیشگی. زانوهایم را بغل کنم و فقط زول بزنم به خورشید بالای سرم... به خورشید طوس! نگاه کنم و نگاه کنم و نگاه... و تمام صحن و سرا را با نگاهم بوسه باران کنم!... حالا وقتش است. وقت آنکه بغضهای روزهای دلتنگی ام را برایش دانه دانه روی هم بزنم. درست مثال یتیمان! برایش غزل شوم و قصیده... قصیده شوم و غزل...

مهربانم!

یقینآ دل من و تو را خودش به هم دوخته. دلخوشم به کلام صادق آل نبی. آنجا که میفرمایند: «آنان(شیعیان)، از ما هستند و از زیادی طینتِ ما آفریده شده اند و به آب ولایتِ ما عجین شده اند»... و اصلآ انگار من و تو از باقی گِل اوییم!... یادت که هست؟ که چه گفتم!

خوب میدانم آرام دلم!

بودن تو گواه رأفت بی منتش است. وگرنه تو کجا و من ِ نالایق کجا؟!...

انار دلم!

انگار دلم بدجور هوس کرده بهشت را... مدام بهانه میگیرد صاحبش را... دلم حج میخواهد... اینکه نعلین بکَنم و اشک ریزان روانه شوم، از باب الجواد تا پنجره فولاد!... گویی که قدم گذاشته ام در صفا و مروه... بعد که رسیدم به آن پنجره ی آسمانی، دستانم را گره بزنم به مشبکهایش... من بگویم و او بشنود... او نگاه کند و من بگویم.... او نوازش کند و نوازش کند و نوازش...

اینجا گدایی عین پادشاهیست. ناز هم که کنی خریدار دارد!...

من، دلم هوس کرده دلدارش را...

 

برای پریزاد، پریچهر، پریسایم

 

------------------------------

+ شب شهادت باب الحوائج بود و دل مهربانش هوایی طوس! بعد از مختصر دردودلی دستانم حرف زدند و این شد.

++ این عکس زیبا هدیه ایست از آن نازنین و حکایتی دارد!

+++ بعد از درج این پست، خانه ی چند نفر از دوستان سر زدم. برایم بسیار جالب بود. گویا دلتنگیهامان هم بهم رفته است!!!