آوای مهر!

 

یا هو...

 

دو ساعتی بود که از حرکت قطار میگذشت.

مهماندار، هدفونها را بین مسافران پخش کرد.

LCD روشن شد.

طلا و مس!

وکیومِ هدفون را باز کرد. هدفون را از داخل نایلکس خارج کرد. با ظرافت خاصی پیچ و تابش را باز کرد و تا نزدیکی گوشش برد. مکثی کرد، با گوشه ی چشم و مخفیانه نگاهی به دوستِ هم سفرش که کنارش نشسته بود انداخت. دوباره با همان وسواس، هدفون را به حالت اول خود برگرداند و داخل نایلکس قرار داد.

به صندلی اش تکیه داد و نفس عمیقی کشید. با دقت و توجه خاصی که حاکی از علاقه اش بود، فیلم را تا انتها، با چشمانش و بصورت صامت دنبال کرد.

بعد از اتمام فیلم در حرکتی هماهنگ با بغل دستی اش، سرشان را بسمت هم چرخاندند و لبخند پُرمهری میهمان یکدگر کردند.

شروع کرد با ایماء و اشاره با دوستش حرف زدن!...

 

از خاطرات سفر مشهــــــــــد 

صبح روز چهارشنــــــــــــــبه 

بتاریخ بیستم دیماه نود و یک