خاکیان افلاکی!

 

یا هو...

 

خنکای صبح بود و گلزار شهدا...

آخرین جمعه ی سال بود و عطر عود و گلاب...

و فانوسی نیمه سوز از شبِ قبل!

و شاخه نرگس ِ مستی که سر بر  شانه های سنگی گذاشته بود!

و تکه سنگی پُر از دانه های ارزن که بساط سور و سات گنجشگکان بود!

و مادری که دامنش پُر بود از حرفِ دل!

و پدری که باران ِ چشمان ِ کم سویش، محاسن ِ سپیدش، تَر کرده بود!

و جوانکی بلندبالا، همان کودک بیست و چند سال پیش، در حسرتِ آغوشی گرم!

و همسری که چشمِ لبریز از التماسش را در چشمان ِ سیاه و سفیدی دوخته بود!

از کنار خنده های قاب شده شان که میگذشتی، دلت هُری میریخت!...

 

و کمی آن سوتر پُر بود از پلاکهایی که زمین بر گردن آویخته بود!

بی نام...

بی نشان...

بی هیچ زائری!

تقدیم به آستان حضرت دوست!...

 

 

امشب که گذرم به اینجا افتاد، بیاد خاطره ای تلخ در اسفند 84، بغضی گلویم را سخت آزار داد!

با خود زمزمه کردم خاکبوس همه ی شهیدان را...

 

و آب های جهان تا از آسیاب افتاد

قلم به دست شدیم و زبان در آوردیم

 

----------------------------

+ حواسمان به تابلوهای آبی رنگ سر ِکوچه ها و خیابانهامان هست؟!

و به علی اکبرهایی که علی اصغر بازگشتند، که هنوز چشمان ِ خیسی انتظارشان میکشد چطور؟!